Badania przeprowadzili naukowcy z Washington University School of Medicine w St. Louis, National Cancer Institute (NCI) i University of North Carolina.
Objęły ponad 233 tys. uczestników programu National Institutes of Health-American Association of Retired Persons (NIH-AARP) Diet and Health Study. Uczestnicy w wieku od 50 do 71 lat wypełnili kwestionariusze dotyczące ich ogólnego stanu zdrowia i tempa chodzenia oraz tego, czy mają jakieś niepełnosprawności związane z chodem. Po ocenie uczestnicy byli obserwowani przez kilka lat.
W porównaniu z włączonymi do badania zdrowymi osobami z grupy kontrolnej, osoby, które przeżyły chorobę nowotworową o 42 proc. częściej chodziły w najwolniejszym tempie i o 24 proc. częściej zgłaszały niepełnosprawność. Wśród tych, którzy przeżyli chorobę nowotworową, ci, którzy chodzili w najwolniejszym tempie mieli ponad dwukrotnie większe ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny w porównaniu z osobami, które zgłaszały najszybsze tempo marszu.
Możliwe, że powolny chód może być spowodowany samym nowotworem, niekorzystnymi skutkami leczenia lub zmianami stylu życia. Nie wykazano, by istniał związek przyczynowy między powolnym chodem a zgonem, jednak zależność utrzymywała się w przypadku co najmniej dziewięciu typów nowotworów, w tym raka piersi, okrężnicy, czerniaka, chłoniaka nieziarniczego, raka jamy ustnej, prostaty, odbytnicy, układu oddechowego i układu moczowego.
Związek między niepełnosprawnością ruchową (nie tylko wolnym tempem chodu) a zgonem był jeszcze silniejszy i obejmował wszystkie dziewięć wymienionych powyżej nowotworów, a także raka trzonu macicy, jajnika, żołądka oraz guzy neuroendokrynne.
Autorzy sugerują dalsze badania i sprawdzenie, czy ukierunkowane interwencje, takie jak programy aktywności fizycznej mogłyby pomóc osobom wyleczonym z choroby nowotworowej poprawić ich zdolność chodzenia i zwiększyć przeżywalność po rozpoznaniu raka i leczeniu.
„Osoby, które przeżyły chorobę nowotworową żyją dłużej niż kiedykolwiek - i to dobra wiadomość - powiedziała pierwsza autorka publikacji, dr Elizabeth A. Salerno, profesor chirurgii na Wydziale Nauk o Zdrowiu Publicznym Washington University. - Ważne jest jednak, aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób diagnoza i leczenie szerokiej gamy nowotworów może wpływać na tempo chodzenia w okresie przeżycia - potencjalnie modyfikowalny czynnik ryzyka. Może to prowadzić do nowych strategii leczenia i rehabilitacji w celu poprawy stanu zdrowia pacjentów”.
Chociaż powolne tempo chodzenia było również powiązane ze zwiększoną śmiertelnością (z jakiejkolwiek przyczyny) wśród osób bez rozpoznania choroby nowotworowej, ryzyko śmierci rosło ponad dwukrotnie w przypadku osób, które przeżyły raka. W porównaniu z osobami bez diagnozy nowotworu, które chodziły w najszybszym tempie, osoby, które przeżyły chorobę nowotworową i chodziły najwolniej miały ponad dziesięciokrotnie większe ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny. W przypadku osób z niepełnosprawnością ruchową, które przeżyły chorobę nowotworową ryzyko zgonu było ponad pięciokrotnie wyższe w porównaniu z osobami bez diagnozy nowotworu lub niepełnosprawności.
Naukowcy zauważyli, że osoby, które przeżyły chorobę nowotworową zgłaszały trudności z chodzeniem pięć lub więcej lat po rozpoznaniu i leczeniu nowotworu, co sugeruje, że szkodliwe skutki diagnostyki i terapii raka są powszechne i długotrwałe. Stwarza to możliwości interwencji, aby pomóc takim pacjentom poprawić ich zdolność i tempo chodzenia. (PAP)
Autor: Paweł Wernicki
pmw/ ekr/